“ چه شبی غریب، و بِه غایت پُر وَهم
پَنجره‌‌ای بِگُشا به انزوای شب‌پره‌‌ها
به سُکوت سَرد شاخسار چِنارها
به تیردان تیرگی، جفای غبارها
همانگاه که خطور خاطرات
عرض آسمان خیال را
چُنان کِه شَهاب
می‌بپیماید و ماه
محو ماجرای دیگری ست
گویی که در آب‌ریز و اسد
به ضیافت پروین، مِی می‌گسارد
و به اقبال و میل،
با حوت و سنبله می‌رقصد
بگشا پنجره را
که قرص صورت ماهت
زنگار غم از بوم شب بزداید
که غربت این سیاهی محض را بمیرانی
بگشا پنجره را ”

مشاهده پروفایل